Een verzakkende verzameling brievenbussen in de Toren Noord.
Naar de oorzaak kunnen we slechts gissen. De grote hoeveelheid kaarten en brieven die ten tijde van de corona worden gestuurd om binding met het thuisfront te houden? Alle pakketbrieven die door de gleuf worden gestopt omdat het online shoppen ook aan de Parallelweg niet ongemerkt is gebleven? Of ouderdom? U mag het zeggen. Gelukkig kwam Ton met zijn gouden handjes weer om de klus te klaren. Met een verzonken inbusschroefje lukte het niet maar Ton, niet voor één gat te vangen, had ook een plan B paraat. Poppen en zie daar. Voor de komende zeventien jaar hangt de verzameling gleuven weer als een huis.
0 Comments
In de mand mei leggen alle vogels hun ei en zie hier het bewijs van deze eeuwenoude Nederlandse spreuk. In de karakteristieke torens bij de Jeu de Boules banen, heeft zich een Turkse Tortel genesteld om voor het nageslacht te zorgen. Vader en moeder zitten om beurten op het nest om ervoor te zorgen dat de eitjes lekker warm blijven.
Het zal een gevlieg en gefladder van jewelste zijn als het kroost uit hun veilige omhulsel is gekomen en wij zijn benieuwd of er een geboortekaartje op de prikborden komt!! Ik werd door een kennis geattendeerd op deze site. Keurig zoals jullie Robijn Staete in het zonnetje zetten, wat zou het mooi zijn als iedere wijk / buurt / wooncomplex zo met elkaar zou kunnen communiceren. En ik zie dat jullie alles aankaarten, jullie gaan geen onderwerp uit de weg. Heb er met veel genoegen naar gekeken.
Wil nog even inhaken op het laatste onderwerp, het charme offensief van directeur /bestuurder Merlien Welzijn met haar één tweetje met de voorzitter van de Raad van Bestuur, dhr. Ron Nulkes. Verbaasd was ik dat er is gekozen om alleen 80 jarige mensen te bellen, en waarom niet alle mondige mensen van een willekeurige leeftijd?? Gaat dit ook over dor hout? En waarom nu opeens? Ik wil ook een bijdrage leveren aan jullie voortreffelijke up up date site. Het is mijn opiniestuk, dat afgelopen zaterdag in het Leids Dagblad heeft gestaan. Hierbij dus. Thom Geerlings Voor reactie kunt u mij mailen [email protected] , Absveen 71 2211 EZ Noordwijkerhout Tel: 06-26073599 Surfend op het world wide web kwamen we dit tegen. Het kan u zo maar gebeuren, een telefoontje van uw verhuurder. Dus niet schrikken en gewoon zeggen wat u op uw lever heeft. Wel een gemiste kans om niet willekeurig te bellen, voelt nu een beetje aan als leeftijdsdiscriminatie.
Wat een mooie zonnige dag vandaag, en dat gaf tot reden dat er op het dakterras Jeu de Boules werd gespeeld. Heerlijk natuurlijk.
Ivm de corona wil ik jullie toch even iets vragen? Wanneer er gebruikt gemaakt gaat worden van de daktuin, om afstand te houden van de cliënten van Munnekeweij die ook gebruik maken van de daktuin en binnentuin. Dit vraag ik, omdat niet alle cliënten dit altijd begrijpen en als de bewoners Robijnstaete zelf de afstand kunnen bewaren, dan is dat heel fijn. Zo werd er deze ochtend door de jeu de boules deelnemers een stoel gebruikt van Munnekeweij. Mag ik vragen of deze mensen zelf een stoel mee willen nemen, of misschien alcoholische doekjes om de stoel te reinigen? Laten we op elkaar vertrouwen en bedankt voor het begrip. Deze tips kregen we van de leiding van Munnekeweij en zijn niet moeilijk op te volgen. Het was inderdaad een mooie dag om de dag te beginnen met een partijtje Jeu de Boules. Op een veilige, corona safe manier werden er twee partijen gespeeld en de deelnemers waren het eens dat het mooie, leerzame duels waren met goede winnaars. Alhoewel dat niet het belangrijkste is, meedoen is belangrijker dan winnen en bewegen is goed. Dinsdag maar weer, zelfde tijd en zelfde tijd. Er wordt over nagedacht om de aanvangstijden te veranderen naar de middag. Gaarne feedback. Stel je eens voor, het is heerlijk weer, weinig wind en je hebt de gelegenheid buiten in je tuin lekker aan de tafel met je hobby bezig te zijn. De tafel ligt vol spullen, de parasol is uitgedraaid. Verder staan er nog (lig)stoelen uitgeklapt. Plotseling loopt er een man met een waterslang, onaangekondigd, door je tuin over het grind langs de tafel en zegt: "ik moet hier spuiten en je hebt kans dat het nat wordt".
Niets vragen of hij er bij mag en ik vraag of hij dan niet even eerder had kunnen waarschuwen. Er ontstaat een woordenwisseling en puntje bij paaltje ruim ik geërgerd mijn spullen op. Stoelen weg, parasol etc. Hij spuit op 4, 3, en 2 hoog de schuifdeuren af en bij ons druipt na een uur nog het water langs de schuifpui. Bij de bovenburen alles netjes afgespoten en ik met druipend water langs de deuren. Een gevalletje zoek het maar lekker uit,mevrouwtje. Toevallig liep de huismeester langs en kon ik hem hierop aanspreken. In opdracht van Wst Sint-Antonius Antonius van Padua worden sommige ramen vier maal per jaar afgespoten. Het is maar dat je het weet. Een prachtige ochtend, echt één om een lekker spelletje Jeu de Boules te spelen. De belangstelling om te spelen was niet echt overweldigend, er kon slecht een baan worden gevuld met vier spelers.
Ellen Haven hield toezicht zodat het door haar ontwikkelde speltype, coronavrij, goed werd uitgevoerd en alle voorzorgmaatregelen in acht werden genomen. De teams die het tegen elkaar opnamen bestonden uit Theo en Theo en aan de andere kant stonden Hans en Jacques. Pijlsnel kwamen Theo en Theo uit de startblokken en lieten hun tegenstanders weten dat er maar een team voor de hoofdprijs in aanmerking kwam. Wat Hans en Jacques ook probeerden, het lukte niet om de beiden Theo's te vloeren. Hans en Jacques kwamen op het bewuste punt. Dat punt is frustrerend. Dat punt van het even niet weten. Dat punt dat je keuzes moet maken. Wat te doen? Plaatsen, wegketsen, links of rechts gooien, onder- of bovenhands, alles werd uit de kast gehaald maar uiteindelijk mocht niets baten. Theo en Theo zegevierden op een geweldige manier. In het tweede spelletje van hetzelfde laken een pak. Theo en Theo zaten in het momentum en waren er niet uit te gooien. Zelfs Ellen, die Hans maar eens ging aflossen kon het tij niet keren en zodoende luisterden de Kampioenen van de Dag naar de naam Theo. Bij voldoende belangstelling donderdag, Hemelvaartsdag dus, zelfde plaats, zelfde tijd. Een geschenk mogen we het wel noemen, onze binnentuin. Mensen, die lekker in het zonnetje willen zitten, weten onze gezamenlijke binnentuin al te vinden en genieten volop van het mooie weer. Lekker uit de wind, op meegebrachte ligstoelen of op de her en der verspreide banken, het maakt niet uit. Genieten maar.
Nu alleen de gemeente Noordwijk en de Provincie Zuid Holland overhalen om geluidsabsorberende maatregelen te treffen tegen de geluidsoverlast van de N206, dan is het helemaal een oase van stilte en bloemenpracht. De Blauwe en Witte Regen laten zich van hun beste kant zien, de brem is kracht aan het verzamelen voor volgend jaar, de lavendel komt ook nog, het Kattenkruid, Nepeta Faassenii, kleurt ook prachtig en een verdwaald klaproosje staat mooi te zijn in zijn eenzaamheid. En weer werden de spieren aan het werk gezet. Aaron was er niet, Madelon was een goede vervangster en bovendien ook nog jarig. En wie jarig is, trakteert. En dat deed ze, met de knoet wel te verstaan. Het moordende tempo van de oefeningen, nauwelijks rust en het ging maar door.
In plaats van donderdag kwamen de Buursportcoaches van Noordwijk op maandag omdat donderdag Hemelvaart wordt gevierd. Na een rustige warming-up ging alras het tempo omhoog en werden alle spiergroepen aan het werk gezet met eenvoudige, voor iedereen te volgen, oefeningen. Heerlijk in de opgeknapte binnentuin. Voor Danny en Madelon is dat ook prettig omdat er dan op dezelfde ooghoogte de instructies kunnen worden gegeven. We boffen toch maar weer met zo'n mooie binnentuin. Daar is eenieder die de laatste tijd bij de activiteiten in de tuin aanwezig is geweest, het wel over eens. En het mooie weer is in aankomst. Goede tijden breken aan. De verwachtingen waren hoog gespannen maar werden allemaal ingelost. Wat een mooie middag was het weer. Het weer werkt prima mee, en op de voorstelling van Hier & Daar was niets maar dan ook niets aan te merken.
Broer en zus Zeeman hadden als leidraad een zeeverhaal bewerkt van Maarten Bierheuvel uit zijn debuutbundel "in de bovenkooi". En laat dat maar aan de Zeemannetjes over. Een brommer werd een fiets maar dat deed niets af aan het prachtige verhaal over eenzaamheid. Alle Biesheuveliaanse wendingen kwamen in het door Martine vertelde verhaal helemaal tot zijn recht. Broer Coen tokkelde er lustig op los en alle muziekstijlen kwamen aan bod. Meezingers, oude vervlogen hits, Nederlands en Engels, alles werd met het grootste gemak voor het voetlicht gebracht. Kortom, een voltreffer, mogelijk gemaakt door de Gemeente Noordwijk, WMO Adviescentrum en Welzijn Noordwijk. En de binnentuin heeft zijn nut weer bewezen als ontmoetingsplek voor alle medebewoners. Zondagmiddag een optreden Duo Hier & Daar, broer Coen en zus Martine Zeeman in de binnentuin van ons complex. Aanvang 15.30 uur. U mag vanaf het balkon meegenieten.
Het optreden zal bestaan uit een verhaal van Maarten Biesheuvel, voorgelezen door Martine en op de gitaar begeleidt door Coen. Het zal een verademing voor het oor zijn want Coen en Martine hebben hun sporen wel verdiend. Coen kan bogen op een carrière van ettelijke tientallen jaren en heeft een repertoire om U tegen te zeggen en hij beheerst diverse gitaartechnieken. Martine zal met haar stem de mensen vervoeren. Ook zij kan putten uit een schat van ervaringen als uitvoerend artiest zowel als regisseur, dus een verhaal vertellen kan je wel aan Marine overlaten. De weersverwachtingen zijn goed, tegen de wind kunnen we ons kleden en de thuisblijvers hebben altijd ongelijk. Het antwoord op de ingezonden brief van dhr. Thom Geerlings liet iets langer op zich wachten maar mevr. M. Welzijn, directeur /bestuurder van Wst. Sint Antonius van Padua stond afgelopen dinsdag 12 mei in de Noordwijker onder de kop: " Padua staat voor betaalbaar wonen."
Padua is een stad in Noord-Italië, hoofdstad van de gelijknamige provincie Padua. Eind 2015 telde de stad 210.401 inwoners, aldus Wikipedia. Inwoners worden Padovani of Patavini genoemd. Wij zijn er nog nooit geweest dus of er betaalbaar gewoond wordt, zouden wij niet kunnen zeggen. Wij wonen in Noordwijkerhout in een huurwoning van Wst. Sint-Antonius van Padua en hebben dit jaar een huurverhoging gekregen van onze verhuurder. In deze barre tijden van corona, verlies van banen en inkomen kwam dit rauw op het dak van vele huurders vallen. Thom Geerlings deed een appel op het moreel besef van Wst. Sint-Antonius van Padua en wat de rol was van de huurdersbelangenclub HBNZ. De gemeente heeft ook een stem in de verhoging bovenop het inflatiepeil en krijgt ook de maken met huurders die het niet kunnen opbrengen. Die huurders zullen massaal aankloppen voor een regeling. Mevr. M. Welzijn, directeur/bestuurder reageerde op zakelijke toon en begon de situatie te schetsen over woningcorporaties, overheid, Woonbond. "In gelul kan je niet wonen," een uitspraak van Amsterdamse wethouder volkshuisvesting Jan Schaefer. De ingezonden brief van Thom Geerlings ging over het moreel besef en daar werd niet op gereageerd? Voorkomen is beter dan genezen en waarom moeten huurders die in de betalingsproblemen komen hun waardigheid verliezen om met hun hele hebben en houden bij hun verhuurder op het matje te komen. Zij willen betaalbaar wonen, naar hun inkomen. Alleenstaande ouders met een uitkering of mensen met een AOW met of zonder een klein pensioentje hebben hier mee te maken. Ontsnappen kan niet want downsizen vraagt verhuiskosten en het aantal woningen tot 432 euro is minimaal. Alle 432 euro-woningen verdwijnen en hoeveel woningen komen er op het Bavo-terrein die nog betaalbaar zijn? Is het niet zo dat tot aan de subsidiegrens van 736 euro het er op neer komt dat er 735 euro aan huur moet worden betaald? Hoeveel 432-euro- woningen worden er op het Bavo-terrein gebouwd en hoeveel woningen boven de subsidiegrens? En wat is de rol geweest van HBNZ? Hebben zij ingestemd met de verhoging bovenop het inflatiepeil? Zij behoren naar de letter van de wet de belangen te behartigen van de huurders en hoeven niet ja te knikken op ieder voorstel van Wst. Sint-Antonius van Padua, hoe mooi het ook onderbouwd is. Opkomen voor de achterban en de rug recht houden. In het boekje dat verschenen is bij het 100-jarig bestaan van Wst. Sint-Antonius van Padua staan allemaal menselijke verhalen. Mensen die zich hebben ingezet voor de sociale huursector en we moeten nu constateren dat dat sociale gezicht aan het verdwijnen is. In de oordeelsbrief van het jaar 2019 zal blijken wat de beoogde, mislukte fusie heeft gekost en wat de huurders hebben moeten betalen aan deze missie. Maandag zijn ze er weer, Danny en Aaron, de broertjes van Olga Commandeur. De buurtsportcoaches zullen de medebewoners, die het aan durven, weer eens spieren laten ontdekken waarvan het bestaan een beetje naar de achtergrond was gezakt.
Rekken, strekken, evenwichtsoefeningen, wat al dies meer zij, het komt allemaal aan de beurt. Wie het aandurft, is van harte welkom in de binnentuin van ons complex. Maandag 11.45 uur is het dus weer ouderwets zweten geblazen. De knoet erover, het luie zweet eruit. Er mag in de middag gerust worden. Wederom een optreden en niet van de eerste de beste. Broer en zus Coen en Martine Zeeman gaan voor ons optreden, plaats van handeling natuurlijk de opgeknapte tuin. Wat een vooruitziende blik van Jan Alders is dat geweest om die renovatie in één keer te doen zodat we er nu met volle teugen van kunnen genieten.
Zondagmiddag om 15.30 geeft het duo Hier & Daar acte de présence. Dit gebeurt in een samenwerkingsverband van de Gemeente Noordwijk, WMO Adviescentrum en Welzijn Noordwijk. Wat voor een programma we mogen verwachten is nog niet bekend maar beide artiesten hebben zo'n lange staat van dienst in hun artistieke leven dat we er gewoon voor gaan zitten en ons laten verrassen. Coen treedt op sinds 1990 en heeft als troubadour gewerkt in het Land van Ooit, het leukste kinderpark van Nederland. Zijn jarenlange ervaring als troubadour en muzikant garandeert een boeiend en professioneel optreden. De muzikale genres die troubadour Coen U te bieden heeft zijn : Luisterliedjes uit alle tijden in Ned. en Eng., Nederlandse Meezingers en Walsmedleys, Country en Folk, Ierse muziek, Duitse Hits, Franse Chansons, Rock&Roll, Beatles, Stones, Eagles, Doors, John Denver, Robbie Williams, Hazes, Meeuwis, Shaffy, Boudewijn de Groot, v Veen, Nick & Simon, Racoon, Chef Special en nog veel, heel veel meer. Zus Martine doet niet in muziek maar staat op het toneel. Vanaf 2010, na eerst in de gezondheidszorg te hebben gewerkt, heeft zij In talloze producties gespeeld. Ook is zij de drijvende kracht achter de stichting ZeepaanZee in Noordwijk, dat eigentijds, modern en klassiek theater brengt voor kinderen, jongeren en volwassenen. In sommige toneelstukken speelt zij zelf, in andere voert zij de regie. We gaan een heerlijke middag tegemoet met deze twee artistieke duizendpoten. Om 9.30 uur regende het dus de meeste gebruikelijke deelnemers dachten dat het niet doorging maar na enige tijd kon er gespeeld worden. En dat werd gedaan, weliswaar onder een dreigend wolkendek maar de echte die-hards boulers Ellen en Hans Haven lieten zich niet weerhouden en namen de handschoen op tegen Koos en Rie Hoogervorst om te strijden voor de eer.
Er werd gespeeld in een variant die Ellen heeft uitgedokterd en coronaproof is. Wij kennen haar als een opgewekte vrouw, altijd behulpzaam, een echte buurvrouw. Helaas heeft Lisa RobijnStaete moeten verlaten omdat zij 24 uur per dag zorg nodig heeft. Haar dochter heeft een bedankbriefje geschreven en daarin herken je ook de goedheid van Lisa. Het fatsoen om van eenieder afscheid te nemen. Hieronder de brief van Lisa.
Lieve medebewoners, Door mijn hersenbloeding in oktober 2019 kan ik helaas persoonlijk geen afscheid van jullie nemen. Ik heb altijd met heel veel plezier maar dat kwam ook mede door jullie als bewoners. Wat hebben we het altijd leuk gehad. De feestjes, borreltjes of gewoon op de koffie. Ik wil jullie daar heel hartelijk voor bedanken. Ik woon nu in de Wilbert in Katwijk en word goed verzorgd maar had liever nog hier gewoond maar dat kan niet meer omdat ik hulp nodig heb. Ik wil jullie echt uit de grond van mijn hart jullie het allerbeste wensen. Blijf gezond, doe voorzichtig en tot ziens. Lisa Haar nieuwe adres luidt Lisa Kerkvliet Overrijn 7 De Wilbert, Afd Korenbloem kamer 16 2223 ER Katwijk. Lisa, bedankt voor deze mooie woorden en het was een eer om jou in ons midden te hebben. Als dartele veulens zullen we ons op de Jeu de Boulesbanen storten. Dinsdag is het weer zover. Het weer wordt wel minder, kouder maar een ijsmuts op, wollen onderbroek, handschoenen en we kunnen er tegen aan. De boules gaan weer rollen. 9.30 uur scherp als het droog weer is.
We spelen met vier mensen op een baan, en laten een baan ertussen vrij. We spelen in een diagonaal en ons internationaal jurylid Helen Haven zal het nog eens duidelijk uitleggen. We nemen de maatregelen van het RIVM voor 100% in acht en hopen ook met dezelfde maatregelen te kunnen koffiedrinken in Munnekeweij. Tot dinsdag. Ook in de wandelgangen werden er vragen gesteld omtrent het prachtige optreden van afgelopen zaterdag in de binnentuin van Carin Meiland. Medebewoner Sjaak van den Berg stelde de vraag in een reactie op het gepubliceerde stuk met de talrijke foto's. Reden om eens op onderzoek uit te gaan. Na navraag bij diverse mensen leidde het spoor naar een medebewoonster in Toren Zuid, Mevr. C.J.J. Stijsener- Stijnman. Zij kon ons vertellen dat één van haar dochters bevriend was met Carin Meiland en dat die had een gepland optreden op zaterdagmiddag in Munnekeweij. Andere dochter Joke was op zaterdag ook nog jarig en 65 jaar is toch wel een mooie leeftijd om een feestje te vieren maar corona gooit roet in het eten. Het leek dochters Joke, op de foto met witte jas, en Mary, met groene jas, leuk en Carin Meiland was er toch al om de bewoners en vooral haar moeder te verrassen met een bliksemoptreden, als vrienden kan en mag je dat vragen. Carin was er gelijk voor te porren en zo is het tot stand gebracht. Carin stort zich wel meer in een muzikaal avontuur want wie zagen wij schitteren in Winterhotel achter de receptie en balanceren met paraplu's? Om de feestvreugde nog extra te verhogen werd besloten om alle aanwezige bewoners een roos aan te bieden. Die rozen kwamen bij Wim van de Berg die voor een speciaal prijsje de zussen in staat stelde om dit mooie gebaar te maken. Een actie naar ons hart, gewoon een idee, koppen bij elkaar en gaan, geen commissie, geen vergadering, niets van dat. Hemdsmouwen opstropen en gaan. Dames top en nogmaals veel dank voor de geste en het optreden. Bevrijdingsdag 2020 vijf voor vijf, 16.55 uur
Geef de vrijheid door en laat de ballen los, doorgeven maar en zing, vecht, huil, bid, werk en bewonder. Voor degene in een schuilhoek achter glas Voor degene met de dichtbeslagen ramen Voor degene die dacht dat ie alleen was Moet nu weten, we zijn allemaal samen Voor degene met 't dichtgeslagen boek Voor degene met de snelvergeten namen Voor degene die 't vruchteloze zoeken Moet nu weten, we zijn allemaal samen Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Niet zonder ons Voor degene met de slapeloze nacht Voor degene die 't geluk niet kan beamen Voor degene die niets doet, die alleen maar wacht Moet nu weten, we zijn allemaal samen Voor degene met z'n mateloze trots In z'n risicoloze hoge toren Op z'n risicoloze hoge rots Moet nu weten, zo zijn we niet geboren Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Niet zonder ons Voor degene met 't open gezicht Voor degene met 't naakte lichaam Voor degene in 't witte licht Voor degene die weet, we komen samen Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder Niet zonder ons Het voelt vreemd op een bijna lege Dam. Maar ik weet dat U, dat jij, deze Nationale Herdenking meebeleeft en dat we hier samen staan. In deze uitzonderlijke maanden hebben wij allemaal een deel van onze vrijheid op moeten geven. Sinds de oorlog heeft ons land iets dergelijks niet gekend. Nu maken we zelf een keuze. In het belang van leven en gezondheid. Toen wérd de keuze voor ons gemaakt. Door een bezetter met een ideologie zonder genade die vele miljoenen mensen de dood in joeg. Hoe voelde de ultieme onvrijheid? Er is één getuigenis die ik nooit zal vergeten. Het was hier in Amsterdam, in de Westerkerk, bijna zes jaar gelden. Een kleine man met heldere ogen -fier rechtop met zijn 93 jaar- vertelde ons het verhaal van zijn reis naar Sobibor, in juni 1943. Zijn naam was Jules Schelvis. Daar stond hij, breekbaar maar ongebroken, in een volle muisstille kerk. Hij sprak over het vervoer met 62 mensen in één veewagon. Over de ton op de kale vloer. Over de regen die door de kieren spatte. Over de honger, de uitputting, de smerigheid. "Je ging er uitzien als een schooier" , zei hij. En je hoorde in zijn stem hoe erg hij dat had gevonden. Hij vertelde over de horloges die bij aankomst door soldaten van polsen werden gerukt. Over hoe hij zijn vrouw Rachel in de chaos kwijtraakte. Nooit zag hij haar terug. "Welk normaal mens had dit kunnen bedenken? Hoe kon de wereld toestaan dat wij, rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot werden behandeld?" Zijn vraag bleef hangen tussen de pilaren van de kerk. Ik heb er geen antwoord op. Nog steeds niet. Wat ik me ook herinner, is zijn verslag van wat er aan de reis voorafging. Na een razzia werd hij samen met zijn vrouw en vele honderden anderen weggevoerd naar station Muiderpoort. Ik hoor nog zijn woorden: "Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken hoe de overvolle trams, onder strenge bewaking, voorbij reden." Dwars door deze stad. Dwars door dit land. Voor de ogen van landgenoten. Het leek zo geleidelijk te gaan. Elke keer een stapje verder. Niet meer naar het zwembad mogen. Niet meer mogen meespelen in een orkest. Niet meer mogen fietsen. Niet meer mogen studeren. Op straat worden gezet. Worden opgepakt en weggevoerd. Sobibor begon in het Vondelpark. Met een bordje: ‘Voor Joden verboden’. Zeker: er waren veel mensen die zich verzetten. Mannen en vrouwen die in actie kwamen, die tegen de stroom in burgermoed toonden en hun eigen veiligheid op het spel zetten voor anderen. Ik denk ook aan alle burgers en militairen die vochten voor onze vrijheid. Aan de jonge soldaten die in de meidagen sneuvelden aan de Grebbelinie. De militairen die ons Koninkrijk dienden in Nederlands-Indië en dat met de dood bekochten. De verzetsstrijders die werden gefusilleerd op de Waalsdorpervlakte of onmenselijk werden behandeld in straf- en concentratiekampen. De militairen die niet terugkeerden van vredesmissies of daarbij ernstig gewond raakten. Werkelijke helden die bereid waren te sterven voor onze vrijheid en onze waarden. Maar er is ook die andere realiteit. Medemensen, medeburgers in nood, voelden zich in de steek gelaten, onvoldoende gehoord, onvoldoende gesteund, al was het maar met woorden. Ook vanuit Londen, ook door mijn overgrootmoeder, toch standvastig en fel in haar verzet. Het is iets dat me niet loslaat. Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons. Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin. Jules Schelvis doorstond de hel en wist toch als vrij mens weer iets van het leven te maken. Veel meer dan dat. “Ik heb vertrouwen in de mensheid gehouden”, zei hij. Als hij het kon, kunnen wij het ook. Wij kunnen het, wij doen het samen. In vrijheid. Een sfeervolle Dodenherdenking in de binnentuin van ons appartementencomplex. Het Taptoe signaal of The Last Post klonk helder en stierf mooi weg tussen de toren Zuid en Noord. Chapeau Margreth de Groot met je gouden trompet.
Twee minuten stilte om te herdenken, alle gevallenen voor het vaderland, waar dan ook ter wereld. Ook even om te overpeinzen en stil te staan bij het verleden en wat de toekomst ons brengen zal. Altijd indrukwekkend, die twee minuten stilte. Toen het aarzelende begin van de accordeons in de aanzet van ons nationale volkslied waarbij alleen het eerste couplet van het Wilhelmus werd gezongen. Verweesd stonden we elkaar aan te kijken. De stilte na het Wilhelmus was om te snijden. Gelukkig zette Jaap Brouwer de eerste noten van het volkslied van Noordwijkerhout in, Han Jacobs volgde en de aanwezige medebewoners begonnen te zingen: Hoe schoon zijn de duinen hoe schoon is het strand, van Noordwijkerhout de bloem van ons land. Al met al een Dodenherdenking die nog lang onderwerp van gesprek zal zijn. Vlaggen ook bij Munnekeweij voor de dodenherdenking. Halfstok voor zij, die gevallen zijn voor het Vaderland.
Niet vergeten
Ik heb de doden niet gezien, de angst, de massagraven, ik heb de honger niet gekend, de kille, grauwe dagen. Ik heb de cellen niet gezien, ik heb geen vriend verloren, ik heb er niets van mee gemaakt, ik ben daarna geboren. Maar ik heb de foto's wel gezien, van stuk geschoten huizen, het grijze oorlogsmonument, de reeks witte kruisen. Wat hebben wij er van geleerd, de oorlog blijft ons dreigen. Daarom zal ik op de vierde mei toch eerbiedig blijven zwijgen. Dat we de oorlog en de bevrijding herdenken en vieren is een vanzelfsprekendheid. Dat het dit jaar anders is, zal voor eenieder duidelijk zijn. De anderhalvemetersamenleving heeft sinds het coronavirus alles anders gemaakt. Toch moeten we blijven herdenken dat Nederland bezet is geweest.
"Het gaat ook over verbondenheid. Juist nu hebben mensen behoefte aan stilstaan bij de doden", aldus voorzitter Gerdi Verbeet van het Nationaal Comité 4 en 5 mei. Alle feesten die georganiseerd zouden worden om 75 jaar bevrijding te vieren zijn afgelast. Dat er in ons midden nog mensen zijn, die de oorlog bewust hebben meegemaakt, is in RobijnStaete een open deur. Eén van de deuren ging open om te vertellen wat de herinneringen waren aan de Tweede Wereldoorlog. Mevr. A.C. Menke vertelt: "Mijn vader werkte op departementen, vooral handel georiënteerd en is in de loop van de bezetting diverse keren opgepakt. Het duurde altijd langer dat hij vrijgelaten werd maar dat had als oorzaak dat de bezetter lange lijsten met joodse namen had en dat er in Duitsland een joodse familie de zelfde achternaam droeg. We, ons gezin bestond uit zes, vader moeder en vier kinderen, woonden aan de kust en toen dat Sperrgebiet werd verklaard, verhuisden we naar Amsterdam. Dat was in 1943. In de Hongerwinter werd één kind met een kindertransport op Texel ondergebracht en twee bij een oom en tante in Haaksbergen. Ikzelf was toen intern als leerling-verpleegster. Zo zijn we redelijk goed de Hongerwinter doorgekomen, mijn vader en moeder hadden de voedselbonnen van de kinderen want die hadden ze in de daar niet nodig. Vijf weken voor de Bevrijding sloeg het noodlot toe. Mijn vader fietste op zijn fiets met houten banden door de Lairessestraat toen er een auto van de Wehrmacht door het verzet werd opgeblazen. Mijn vader raakte zwaargewond en werd naar het ziekenhuis gebracht waar hij kort daarna overleed. Het was voor het Paasweekeinde en de vergunning om hem te begraven werd in eerste instantie door de dienstdoende brigadier van bureau Overtoom geweigerd. "Kom na het weekeinde maar terug", kregen ze te horen. Begrafenisondernemer de Haan verzocht toen om de familieleden op de gang te wachten om onder vier ogen met de dienstdoende brigadier te onderhandelen voor de benodigde papieren. Dat lukte na betaling van 25 gulden. Zodoende kon vader naar zijn laatste rustplaats op de Oosterbegraafplaats worden gebracht en niet in een naamloos massagraf. Van de bevrijding staan de joelende mensen die door het dolle heen stonden te juichen en het koortsachtig verwijderen van de verduisteringsgordijnen nog helder voor de geest. "Ik ben jarenlang naar de Dodenherdenking op de Dam geweest maar kan het nu niet meer opbrengen. Ik moet het bezuren want het pak me zo aan, dat ik nu thuis voor de televisie de eer bewijs, die alle gevallenen horen te krijgen." "Weer een moffenauto minder" schreef de fotograaf G.P.R. Holtzappfel kort maar krachtig achter de foto die hij vanuit een bovenwoning in de Lairessestaat maakte. De foto werd voor het eerst gepubliceerd in Het Parool en zodoende kon er een naam aan het burgerslachtoffer worden gegeven. Foto overgenomen uit Documentaire Nederland en de Tweede Wereldoorlog. |
Archief
April 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |