Voordat dit meisje geboren wordt, een jaar of tien geleden, ben ik een festivalmeisje van eind twintig. Ik rijg festivalzomer aan festivalzomer, met een pols vol zweterige bandjes als kostbaar aandenken. Rock Werchter, Lowlands, Loveland, Mysteryland, Awakenings, Wooferland, het houdt niet op. Van de moshpit van Limp Bizkit 'Fred, 'k heb Durst!' tot de legendarische Bloody Beetroots in een te kleine tent. We staan natuurlijk altijd linksvoor, met oude bekenden en nieuwe besties. Bier zonder schuim en water zonder dop. Regenponcho aan je wang geplakt en echt nog nooit voor het laatste nummer 'alvast alles uit de locker gehaald'. Thuis rollen er minimaal tien ongebruikte munten uit mijn broekzak. Eén arm in de lucht, de beat tegen m'n borstkas, een knipoog naar de vreemde naast me. Volledig in het nu zijn, opgaan in de muziek. En eenmaal aangekomen bij toch echt de derde paal wéér mijn vrienden kwijt zijn, terwijl het doorweekte blad bier begint door te zakken. 'Doen we nog zo'n zomer, of geven we tijd aan onze kinderwens?' Eind 2011 is het dan toch echt tijd voor dat laatste. Mijn buik groeit, de baby inventaris ook. Ik kijk uit naar het moederschap - en ik mis het meedoen op feestjes. Het gevoel van grenzeloosheid is niet meer. Mijn energie is ineens de grens. Mijn nieuwe rol als 'zwangere vrouw' geeft kaders die ik niet had. Er wordt niet meer naar me geknipoogd. Met zeven maanden stap ik nog op de mountainbike in de Ardennen, tijdens een vriendenweekend. Niet met alles meer meedoen is een struggle. Ik wil helemaal niet kiezen, I want it all... En dan, om 03.00 uur 's nachts: een bloot baby'tje op mijn borst. Een kusje op haar hoofd, mijn hand om haar billetjes. Mijn lieve dochter Phileine. Ik sus, ik wieg en murmel lieve woordjes. Terwijl die verongelukte kano daar beneden weer enigszins in model wordt genaaid. Festivalmeisje wordt moeder. In één klap. Ik voel me gelukkig. De nieuwe kaders zijn de rand van het bed (lang leve de klossen), het clipboard van de kraamhulp en een droge bek van het beschuit. Vier weken na haar geboorte blijken die veilige kaders al wat op te schuiven, het festivalmeisje duwt haar neus opdringerig door de coulissen. Op 3 oktober, Leidens Ontzet, weet ik het zeker: de rol van moeder heb ik erbíj gekregen, niet in plaats van! Ik ben nog steeds een festivalmeisje! Phileine wordt binnenkort elf jaar en ik kreeg nog twee mooie zoons. Ik voel me een oermoeder. Dat betekent niet dat het moederschap een eitje is, ook ik voel frustraties. Maar ik heb altijd vertrouwen in mezelf, in deze rol. Ik probeer, ik onderzoek, ik stuur bij. Ik hou met heel m'n hart van ze Dit festivalmeisje is inmiddels eind dertig en maakte onlangs op #909 weer haar muntjes niet op. Ik knipoog en er wordt geknipoogd. Vandaag huiselijke stabiliteit, morgen avontuur! Dat is de dualiteit in mij - zoals we allemaal uit uitersten bestaan. En ik omarm al mijn delen . Bron: Susanne Kobus/Leer hoe je mail slimmer organiseert!/Portretschrijver/BNI ️
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |