Donderdag zat ik samen met andere zorg en welzijn bestuurders in het strafbankje. Aanklager van dienst was Michelle van Tongerloo. Aanklacht: onderdeel uitmaken van een systeem dat slachtoffers maakt onder de meest kwetsbaren. Met het streven om onze zorg zo effectief en efficiënt mogelijk te organiseren is een systeem ontstaan dat tot in de hoogste bestuurlijke echelons niet meer valt te corrigeren. Ook niet als dat leidt tot groot menselijk leed. Een systeem dat op cruciale momenten vergeet de belangrijkste vraag te stellen: Wat heb je nodig? Tijdens de Paul Cremerslezing van 2023 nam Van Tongerloo, Rotterdams straatarts, ons in haar requisitoir mee in het leven van een patiënt. Een vrouw die het, hoe kwetsbaar ook, lange tijd lukte een normaal bestaan te leiden: met partner, kinderen en baan. Totdat zij de beruchte blauwe envelop op de mat trof: €25.000,- direct te voldoen. Van Tongerloo bewees met chirurgische precisie hoe haar patiënt vervolgens ondanks (maar soms ook dankzij) diverse instanties de vernieling in werd geholpen. Ongeloof en schaamte nam toe in de zaal. Hoe is dit mogelijk? Waarom kon niemand dit stoppen? Vanwaar dit collectief falen? Zo verzuchtte de zaal. Nu is er een miljoen geïnvesteerd in een verwoest leven. Vrouw getekend door en voor het leven. De kinderen – na trauma op trauma - verworden tot jongvolwassenen met vuistdikke dossiers bij de hulpverlening en justitie. Dit omdat velen afgesproken oplossingen boden, en weinigen de vraag stelden: wat heb je nu nodig, en wat daarna? Na haar ‘j’accuse’ was er geen rechter nodig om een zaal vol vochtige ogen naar elkaar te zien staren met de vraag: hoe kunnen we investeren in vertrouwen, hoe bewaken we de menselijke maat, en hoe verliezen we de acute nood nooit uit het oog? Ik ben ook onderdeel uit van dit systeem. Elke dag weer met grootse ambities en bedoelingen om een ieder die dat nodig heeft terzijde te staan. Heel vaak lukt dat. Gelukkig. Maar kennelijk soms niet, met mogelijk grote gevolgen. Met beperkt budget moet je nou eenmaal keuzes maken. Maar heb ik echt op het netvlies wie daar slachtoffer van zou kunnen worden? Na donderdag ben ik niet meer zo zeker van mijn zaak. Meer dan ooit wil ik van MeerWaarde (welzijnsorganisatie in Haarlemmermeer) zijn en handelen vanuit waarden en vanuit de bedoeling van het sociaal werk waar vertrouwen, verbondenheid en medemenselijkheid altijd moeten prevaleren. Ik heb het mij stellig voorgenomen en hoop eraan herinnerd te worden als ik de fout in ga. Want dat gebeurt dus soms. Rest mij Monique Cremers en collega’s te danken voor deze indringende Paul Cremerslezing. Letterlijk om nooit te vergeten. En volg Michelle van Tongerloo. De kanarie in ons systeem! Bron: Martijn Kool/Bestuurder/Toezichthouder
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |