Op kerstavond struin ik de viaducten onder de A20 af, op zoek naar een patiënt die ernstig verslaafd is aan heroïne. De auto’s zoeven geruisvol over mijn hoofd. Het klinkt als een mantra, maar de rust baart me zorgen. Al langer ben ik bang mijn patiënt levenloos aan te treffen. Ik denk aan een andere patiënt. Kennen jullie het sprookje ‘Het meisje met de zwavelstokjes’? Dit is de moderne variant. Het was afschuwelijk koud buiten, maar het sneeuwde net niet en dus was de winteropvang gesloten. Dat bepaalt ons bestuur namelijk op een app: is de gevoelstemperatuur net boven 0 dan mag iedereen weer onder het hemeldak slapen, terwijl de grond nog bevroren is. Het was bijna de laatste avond van het jaar en in het donker liep een arme en zieke jongen op blote voeten. De regen viel in zijn verwarde haar. Uit alle ramen scheen licht naar buiten en het rook naar gebraden gans. Bijna was dit binnen zijn bereik geweest. Hij kreeg namelijk een indicatie voor een begeleide woonvorm. De deur stond op een kiertje, maar toen hij naar binnen wilde stappen werd deze dicht geramd. Er bleek een fout in de indicatie te zijn gemaakt: letterlijk het verkeerde hokje was aangekruist. Dit aanpassen kost tijd. En tijd is geld. Zijn plek werd vergeven. Het voelt als een kogel door mijn hart: het pistool laden wij zelf. Doordat wij een samenleving zijn gaan zien als een economisch systeem zonder gevoel of zintuigen. Afgelopen jaar maakte ik veel mensen boos. Ik belandde ook aan veel tafels. Daar wees iedereen naar elkaar. En het erge is: ze hebben allemaal gelijk. We zitten vast in een fuik. Professionele organisaties kunnen niet meer corrigeren voor de weeffouten in hun eigen organisatie en zijn vleugellam geworden. Een tijdje terug besprak ik het gebrek aan begeleide woonvormen. GGZ: er is te weinig geld en geen doorstroom naar woningen. Rotterdam: omliggende gemeenten nemen hun verantwoordelijkheid niet. Die gemeentes: daar krijgen wij geen budget voor. Vastgoed: de gemeente werkt met korte aanbestedingen waardoor het te risicovol is. Bestuurder: de buurt gaat protesteren tegen ‘dit soort mensen'. Mijn patiënten zijn overal. Liggend op straten, onder bruggen, onder sterren van een gedeelde hemel. Hoe vaak spreek jij ze aan om te vragen hoe het met ze gaat? Zij zijn even ziek als jij. Want we zijn állemaal ziek geworden van de manier waarop onze maatschappij is georganiseerd. Maar jij en ik kunnen hier op een geaccepteerde manier van wegvluchten. In je telefoon, in tv, in werk, in alcohol, shoppen, relaties, gamen, seks enzo. In angsten en depressies. Wíj kunnen een keurig gesprek voeren over cijfers, geld, tekorten, overschotten, plussen, minnen - zonder dat we weten wat dit voor ons betekent. Zij niet meer. Dus besteed ik mijn kerstavond liever onder een viaduct, dan naar een klaterfeest te gaan waar je zelf als kerstboom aan een versierde tafel zit. Om erna terug te gaan naar mijn gezin: de wereld waar ik graag in vlucht. Tot in 2023! Bron: Michelle van Tongerloo/MD/Huisarts en straatarts/Journalist
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |