Het overlijden van Sinéad O’Connor raakt me, meer dan andere artiesten die de laatste jaren zijn overleden. Prince, Michael Jackson, George Michael, allemaal muzikanten die een belangrijke rol speelden toen ik opgroeide. Zo ook Sinéad O’Connor. Dit interview van dr. Phil met haar zag ik in 2017. Nu, zo vlak na haar overlijden, dacht ik er opnieuw aan. Begrijp me goed: ik houd niet van dr. Phil. Hoe hij oordeelt, de sensatiezucht, gericht op polarisatie en het aanwijzen van een dader. Hoe hij zichzelf als een soort verlosser beschouwt. Ik geloof ook niet in deze manier van traumabehandeling. Met een camera erbij, en iemand die slachtoffer is van mishandeling en misbruik onder een microscoop. Maar aan het einde van het interview zegt Sinéad tegen hem: “I’m glad you found me.” Wie ben ik dan om te zeggen dat dit verkeerd is? Al denk ik ook dat je, wanneer je zo getraumatiseerd bent, in veel situaties niet goed kunt inschatten of iets goed voor je is of niet. In het interview zegt ze dat ze denkt dat ze niet ziek is, tenzij je CPTTS onder mentale ziekte schaart. “I’m unusually regular.” Een heel gezonde uitspraak. Ze was vooral diep getraumatiseerd. Op een zeker moment in het interview vraagt dr. Phil aan Sinéad waar ze het meest van houdt van haar moeder. Ze verwoordt het zo sprekend: het eerste waar ze aan denkt, waar ze van houdt, is dat haar moeder dood is. En vervolgens: “I hate not being able to love her. I hate not being able to take care of her, maybe give her some love back. Help her, nobody helped her. I miss that I cannot put my arms around her and tell her I love her and that she’s allright, and actually, you know, mother her. I wanted to mother her. I would have taken care of her, even if she was an absolute monster.” Dit is wat een kind doet. Een kind neemt het zichzelf kwalijk dat het niet van haar moeder kan houden, terwijl haar moeder de dader is. En neemt het op haar schouders om voor haar moeder te zorgen. Sinéad heeft haar moeder eens gevraagd hoe ze zelf dacht over wat ze haar kinderen allemaal had aangedaan. Haar moeder ontkende alles. Dit alles geeft de diep getraumatiseerde relatie weer met een moeder die psychisch ziek en verslaafd is. Zo kennen veel kinderen die opgroeien bij ouders met psychische problemen of een verslaving het. We raken diep verscheurd doordat we ons moeten hechten aan een ouder die gevaarlijk voor ons is. En de ouder ontkent. Dit is trauma bonding. Met onze ouders is het bijna onmogelijk om van los te komen. Het zit diep in ons verankerd. Ondanks dat het me raakt, ben ik ook dankbaar voor dit interview, omdat Sinéad O’Connor een voorbeeld wilde zijn. Een voorbeeld over hoe er meer openheid mag komen over wat opgroeien bij ouders met psychische problemen of een verslaving met ons doet. Verder kijken: https://www.youtube.com/watch?v=acbNkAs1z_Y #volwassenkoppkind #KOPP #KOV#trauma #jeugdtrauma #vroegkinderlijktrauma #traumatherapie #therapie #codependency #familieopstellingen #IoPT#systemischwerk Bron: Iris Verhoeven/Volwassenen die zijn opgegroeid bij ouders met psychische problemen en/of een verslaving (KOPP/KOV)/traumatherapeut/psychosociaal therapeut/registertherapeut aangesloten bij NVPA en RBCZ/praktijk De Helende Weg
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |