Het is september 2023. Mijn echtgenoot, werkzaam als persoonlijk begeleider bij een zorginstelling, komt thuis en heeft iemand meegenomen. Het is de man met de hamer. Mijn man, die sterke, evenwichtige, sportieve en vrolijke man is veranderd in een hulpeloos vogeltje. Een periode van verdriet, uitputting, machteloosheid en stapje voor stapje weer zichzelf terugvinden breekt aan. De werkgever laat één keer van zich horen. Daarna volgt radiostilte. Geen telefoontje, geen appje, geen kaartje. Maar ook geen bedrijfsarts, geen plan, geen re-integratie. Ondanks verwoede pogingen vanuit onze kant om dit in gang te zetten. Ondertussen komt ons ter ore dat er iets flink mis is met de bedrijfsvoering van de organisatie. Van onenigheden, ruzies, medewerkers die vertrekken, al dan niet onder dwang, tot wanbetaling en rechtzaken aan toe. Waar Goede Tijden Slechte Tijden jaren aan afleveringen mee zou kunnen vullen, gebeurt het daar in een aantal maanden. Vrijdag 26 april 2024 krijgt mijn man een app. Het bedrijf is failliet verklaard, of we naar kantoor kunnen komen. Het gesprek is op dezelfde locatie als waar de cliënten wonen. Op het moment dat mijn man het terrein op stapt en de cliënten hem zien, wordt hij onthaald als koning. Ik zie ogen stralen, er volgen knuffels en iedereen vraagt waarom hij er niet meer is en of hij weer komt werken. "Waar was je eigenlijk? Gaan we weer boksen? Zullen we een spel spelen? Kom je morgen weer?" Het raakt me en ik besef dat deze cliënten zo blij waren met hun persoonlijk begeleider, maar dat ze er ineens zonder moesten. Dat ze nooit hebben geweten waar hun steun en toeverlaat was gebleven. Hen niets is verteld. Maar het allerergste vind ik, dat ze op een plek wonen die ze hoogstwaarschijnlijk weer moeten verlaten. Nadat ze al zoveel leed hebben meegemaakt. En dit alles omdat er nog steeds mensen zijn die het grote geld ruiken wanneer ze een zorginstelling gaan opzetten. Rondrijden in de duurste auto's, designerkleding showen, met geld smijten en aan grootheidswaanzin lijden. Mensen die een zorginstelling runnen, maar waarbij zorg voor zowel cliënten als het personeel ver te zoeken is. Collega's raken hun baan kwijt. Cliënten hun veilige omgeving. En mijn man Jan Keizer is het vertrouwen in het werken in de zorg kwijt geraakt. De zorg verliest hierdoor een waardevolle medewerker. En dat is zonde, want juist in de zorg zijn deze toegewijde mensen zo hard nodig en zouden ze iedere dag door hun werkgevers als koningen en koninginnen moeten worden onthaald. Bron: Karin Kolthof/Teamleider mutatie- en dagelijks onderhoud/Mens & organisatie verbinden/Contextgestuurd Leidinggeven
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |