“Wat is er nou zo leuk aan al dat sjorren, sjouwen, regelen en doen Carel?” “Alles." Het is elke keer anders. Elke woning zijn eigen verhaal. Van de week mochten we het appartement leegruimen van Gerard in opdracht van zijn mantelzorgers, Joke en Piet. Joke had Gerard ontmoet toen ze in de verslavingszorg werkte. Gerard, hoogbegaafd, autistisch, psychiatrisch patiënt van instelling naar instelling, van daklozenopvang naar bankje in het park. Kwam uit een goede familie maar had geen kind noch kraai. Uiteindelijk alleen maar Joke en Piet. Eénentwintig jaar hadden ze zich over hem ontfermd als mantelzorger. Gezorgd dat hij een woning kreeg, een bewindvoerder, zijn woning ingericht, de muren gesausd, vloerbedekking, een bed, een zitstoel, een bureautje, potten, pannen, gasfornuis. Whatever. Soms gekocht, soms gekregen, soms meegenomen van hun eigen huis. En dat het in die eenentwintig jaar niet altijd makkelijk was geweest getuigde wel die deur in de berging waar Gerard dwars doorheen had geslagen toen hij weer eens een psychose had. Eénentwintig jaar hadden ze hem gemantelzorgd en nooit laten zitten. Gerard was nu opgenomen in een zorgcentrum, zijn laatste weken of dagen, kanker sloopt het laatste stukje leven uit hem. En tussendoor bij de koffie, bij het eten, praten we met ze over hoe het was geweest die eenentwintig jaar. De goede en slechte tijden, Gerard's familie, zijn leven, zijn ziekte. Of ze opgelucht zijn, of er een gat valt? Hoe hun kinderen dit ervaren hebben dit mantelzorgen. Gerards’ inboedel konden we makkelijk verdelen tussen Stort en Kringloop. En onderweg daar naartoe hadden we het erover dat Joke en Piet toch wel bijzonder waren. Eénentwintig jaar zorgen voor een psychiatrisch patiënt die het zonder hun nooit gered zou hebben. Die door hun een beetje van een normaal leven kon proeven. Eenentwintig jaar. Je moet er wel sterk voor wezen. En een groot hart hebben. Onderweg een mooi boeket gehaald voor ze. Ze werden er verlegen van. Wisten niet hoe bijzonder ze eigenlijk waren. Toen we klaar waren merkten we dat er een last van ze afviel. Opgelucht. Gedaan. Het laatste traject. Voor ons de volgende klus. “Deze zullen we niet snel vergeten,” zei mijn collega, “ze moesten een standbeeld voor die mensen oprichten.” "Yep, honderd procent, “ zei ik. Bron: Carel Pronk/Eerste activiteit : Woningruimer
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |