Samen met mijn collega muziektherapeut zit ik aan het eind van de dag achter de computer om onze klinische les van komende week voor te bereiden als ik een appje krijg; zie jij nog kans om bij een familie langs te gaan? Moeder gaat overlijden en de dochters zouden graag een vingerafdruk van haar hebben om te verwerken in een mooi sieraad of in een tatoeage. Kun jij daarbij helpen?
Ik besluit om meteen langs te gaan bij de verpleegkundige. Zij brengt me op de hoogte van deze laatste wens en wil me voorstellen aan de familie. In de kamer is het een komen en gaan van familie die afscheid komt nemen. Moeder zelf is niet meer aanspreekbaar. Oudste dochter vertelt me over hun wens om een vingerafdruk te willen maken van moeder. Of ik klei heb. Of een stempelkussen…. Beide heb ik niet. Ik heb wél pastelkrijt, verf en houtskool. We proberen het uiterst voorzichtig met zwart krijt. Oudste dochter brengt wat krijt aan op een vinger en drukt er een velletje papier tegenaan. Het lukt. Echter; pastelkrijt is kwetsbaar en kan gemakkelijk uitgesmeerd worden. De verpleegkundige weet raad; in het Sophia Kinderziekenhuis aan de overzijde hebben ze een stempelkussen! Daar hebben zij soms te maken met uiterst kleine kindjes die niet overleven. Vaak willen de achterblijvende ouders dan graag iets tastbaars kunnen koesteren van hun kindje; een afdruk van een handje of voetje. “Het is wel een beetje een gedoe om het te halen” voegt ze er aan toe. Die uitspraak wakkert bij mij een vuur aan; hier is niets teveel! Ik besluit naar het Sophia te gaan om dat stempelkussen te vinden. “Waar kan ik mij melden?” vraag ik haar. “Probeer de neonatologie IC” antwoordt ze. “Vierde etage”. En weg ben ik. Ik trek mijn regenjas aan, zoef in de lift van 12 naar 1 en hol door de regen naar het Sophia en daar de trappen op. Bij de receptie legt men mij uit hoe ik het snelst naar de neonatologie IC kom. Eenmaal daar zie ik ouders rond bedjes zitten waar ik niet eens een kindje in kan zien liggen; zó piepklein. Ik vind een verpleegkundige en leg haar uit dat ik een stempelkussen wil hebben en waarom. Zij heeft aan een half woord genoeg en drukt een stempelkussen in mijn hand. Ze wijst me ook op een set waarmee je handafdrukken kunt maken. Op de kinder IC zijn grotere. Dat wil zeggen; groot genoeg voor volwassenen. Als ik mét set, gips en stempelkussen weer richting het Kanker Instituut wil, komt ze me achterna met een glazen flesje. “Voor een haarlok”. Wat attent! Helaas heeft moeder door alle behandelingen haar haar verloren…. Eenmaal terug glip ik de volle kamer binnen. Ik zoek oogcontact met oudste dochter en wanneer zij naast me staat, laat ik haar zien wat ik voor hen heb meegenomen. Als ze mijn hulp verder écht niet nodig hebben, wens ik hen de vervulling van hun laatste wens. Op de gang treffen mijn ogen die van de verpleegkundige. “Bedankt”, zegt ze. Ik knik; “Heel graag gedaan!” #oncology #vaktherapie #patioerasmusmc #erasmusmc #beeldendetherapie #kanker #nazorg Bron: Wike de Klerk/Biedt ruimte voor het uitdrukken van gevoelens en emoties bij het leren leven met kanker door middel van Kunst
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |