Geachte woningcorporatie Ons Huis, Vanochtend las ik het artikel in de Tubantia waarin ingegaan wordt op de situatie van de zusjes Valk. Deze jonge meiden (18 en 19 jaar) verloren afgelopen december hun moeder en moeten nu het huis verlaten waarin ze zijn opgegroeid. Ik weet niet hoe de feiten liggen. Maar ik verloor op 20-jarige leeftijd ook mijn moeder en ik had in dezelfde situatie kunnen zitten als deze meiden, ware het niet dat mijn woningcorporatie toen wél het huurcontract van mijn moeder op mijn naam heeft gezet. Ik hoop dat u niet weet hoe het is om op jonge leeftijd je ouder te verliezen. Ik was 20. De dag dat mijn moeder overleed voelde het alsof het fundament, de veiligheid, wat je nodig hebt om op te groeien, onder mij werd weggeslagen. Ik had haar nog steeds nodig, ook al vond ik van niet. En ze was er niet meer. Nooit meer. Nooit meer een “komt wel goed” of een aai over je bol. Nooit meer de mogelijkheid om ruzies uit te spreken. Nooit meer de mogelijkheid om bij je ouder thuis te komen. Dat is voor altijd weg. Thuis kent voor altijd een andere definitie, het voelt voor altijd anders. Ik had het geluk dat mijn moeder een grote familie en veel vrienden had. Mensen die bekend waren met het sociaal domein, mensen die wisten welke wegen er bewandeld moesten worden. Mensen die me hielpen met het regelen en betalen van de uitvaart, met mijn financiën, kijken hoe ik de huur kon gaan betalen. Ze gingen mee naar het kantoor van een andere woningcorporatie in onze stad, om voor mij het woord te doen. Ik weet nog dat de muur grijsblauw was, dat ik met mijn armen over elkaar nukkig zat te zijn, omdat ze het hadden over een “schrijnende situatie”. Ik wilde niet dat dat over mij ging, ik wilde dat niet horen, ik wilde gewoon leven. Jaren later ontdekte ik dat die eerste jaren nooit sprake van leven is geweest. Het was overleven. Dat is écht iets anders, ook al is het niet altijd makkelijk te zien. Ik weet niet hoe mijn leven eruit had gezien als ik niet in mijn ouderlijk huis had kunnen wonen. Het zou iets hebben gedaan met mijn vertrouwen in de samenleving, in de medemenselijkheid, in mijn toekomst. Het is ook veel belangrijker om te zien wat het heeft gedaan dat ik er wél kon blijven wonen. Dat wat mijn tante toen zo mooi formuleerde “Je kan thuis blijven wonen, totdat je een eigen thuis op kan bouwen”. En, beste medemens, dat is wat Ons Huis biedt als jullie deze meiden de mogelijkheid bieden om in dit huis blijven wonen. Het is voor hun niet gewoon een huis. Het is thuis. Als het fundament van je ouders wordt weggeslagen, dan is er in ieder geval nog de veiligheid van de muren van je ouderlijk huis. Nogmaals: ik weet niet precies hoe de feiten liggen, maar ik vraag jullie om deze beslissing te heroverwegen. In het belang van deze meiden, in het belang van de maatschappij. Geef ze een thuis. Geef ze hun thuis. Met vriendelijke groet, Merel Hagedoorn #ittakesavillage #menselijkheid Bron: Merel Hagedoorn/Medewerker opbrengstverantwoording bij Dimence Groep
0 Comments
Leave a Reply. |
Archief
May 2024
LinksWONING STICHTING SINT ANTONIUS VAN PADUA
TOPAZ MUNNEKEWEIJ
BLIK OP NOORDWIJKERHOUT
DE NIEUWE WIND
WOONBOND - DE STEM VAN HUREND NEDERLAND
STICHTING HUURDERS
BELANGEN DE DUINSTREEK STICHTING HUURDERS BELANGEN NOORDWIJKERHOUT EN DE ZILK
HUREN IN HOLLAND RIJNLAND
AEDES - VERENIGING VAN WONING
CORPORATIES HUURCOMMISSIE
RIJKSOVERHEID
Laatst bijgewerkt: 24/03/2020 |